Als men het over verlies en rouw heeft dan gaat ons hoofd automatisch naar het verlies van een dierbaar persoon. Iemand die ons nauw aan het hart ligt, dichtbij of ver. Toen Ina van Captain Cork haar oproep lanceerde met de vraag naar verhalen rondom verlies, moest ik aan iets helemaal anders denken. Een ander soort verlies. Een verlies dat ook enorm ingrijpend kan zijn. Een verlies waar anderen niet altijd even begripvol voor zijn.
Mijn naam is Sara, 30 jaar, eigenares van Lux Beauty Bar, mama van 2 geweldige jongens en een 4 jaar geleden ben ik mijn gezondheid verloren.
Postnatale depressie
Ik zeg nu 4 jaar geleden omdat mijn jongste zoon in oktober 2014 is geboren. Na zijn geboorte ben ik eigenlijk in een neerwaartse spiraal beland. Destijds had ik het natuurlijk niet door, maar nu ik erop terug kijk besef ik dat ik in een postnatale depressie. Ik heb, ongeveer 18 maanden lang, gewoon op automatische piloot heb geleefd en die eerste 18maanden van Z. zijn leven is één grote waas. Ik kan mij daar amper nog iets van herinneren.
Ik crashte
Het is zo moeilijk om te beschrijven wanneer het net is begonnen, want zoals met veel dingen begint het vaak met iets kleins. Het begon met kleine, sporadische dingen. Dagen waarbij ik opstond en plots door m’n benen zakte door krachtverlies. Een dag waarbij ik mij grieperig voelde, pijn in heel mijn lijf, enkel in bed kon liggen, maar de dag erna opstond alsof er niets aan de hand was. Maanden gingen voorbij en ik merkte dat de spierpijnen, krachtverlies en gewrichtspijnen toenamen.
Augustus 2015 ben ik gecrasht, ik kon niet meer. Ik kon niet meer werken, ik kon niet meer buiten komen, niks lukte. Hallo Zwart Gat, depressie, Burn-out, hoe je het ook wilt noemen, maar mijn lijf en hoofd konden niet meer mee.
Nee! Het lukte niet
Mijn geweldige huisarts zag dat het niet meer ging en schreef mij langdurig thuis met de boodschap: ‘Neem je tijd om actief aan je herstel te werken’. En geloof mij dat heb ik geprobeerd. Na bijna 9 maanden thuis te zijn geweest voelde ik mij sterk genoeg om terug te gaan werken. Ja, ik had nog steeds pijn, maar het was doenbaar, het lukte wel dacht ik.
Om een lang verhaal kort te maken: NEE, het lukte niet. De 2 jaar die daarop volgden waren een opeenhoping van ups & downs (als in echt heel diep).
Het ging maanden goed en dan weer maanden dat het mij teveel werd. Verschillende jobs geprobeerd (deeltijds), maar zelfs dat lukte mij niet.
Rouwen om het verlies van mijn gezondheid
Nu ik erop terug kijk dan besef ik dat ik gewoon in een vicieuze cirkel zat. Meer nog dat ik elke keer opnieuw moest rouwen om het verlies van mijn gezondheid.
De momenten dat ik diep zat nam ik de tijd om, zoals de dokter zei ‘actief aan mijn herstel te werken’. Sommige dagen betekende dat enkel slapen, andere dagen koos ik voor me-time en soms ging ik op gesprek bij een psycholoog. Omdat ik op tijd mijn rust nam, mijn grenzen leerde kennen en deze kon respecteren maakte dat mijn pijnen onder controle waren.
Dagen dat ik mij niet goed voelde kon ik gas terug nemen. Dat creëerde bij mij de illusie dat het terug ‘goed’ ging, dat ik genezen was en dat ik wel weer terug kon gaan werken aan het tempo van ervoor. Maar het duurde niet lang (een paar maanden) eer ik terug kwam te crashen. Gevolg: besef dat ik ‘het niet aan kan’, dat mijn gezondheid niet meer is wat het was, schuldgevoel t.o.v. mijn werkgever en collega’s, t.o.v. mijn gezin.
De alarmbel!
Juni 2018 trok mijn man aan de alarmbel. Er moest NU iets veranderen, want zo kon het niet meer verder. Ik heb met enorm veel pijn en verdriet in mijn hart ontslag genomen en van de zomermaanden gebruik gemaakt om eens uit te zoeken wat er ‘mis’ is met mij. En wat ik nodig heb in mijn leven om gewoon terug ‘Sara’ te worden. Na jaren dokters en specialisten te bezoeken viel eindelijk de diagnose: Fybromyalgie en CVS.
Ik startte mijn eigen zaak
In het najaar van 2018 heb ik ervoor gekozen om mijn passie voor beauty te volgen en als zelfstandige aan de slag te gaan. Zo is Lux Beauty Bar ontstaan.
Nu ik het neerschrijf lijkt het alsof die beslissing er zomaar kwam, maar niets is minder waar.
Afgelopen jaren waren er dieptepunten en elke keer was het hard werken om er weer uit te komen. Elke keer kwam ik tot nieuwe inzichten. Het is dankzij die dieptepunten en depressies dat ik heb geleerd om mijn grenzen te bewaken, om energievreters en negativiteit geen kans te geven, om enkel energie te steken in de zaken die ik graag doe en de mensen die ik graag zie, enz.
Het is dankzij al die kennis dat de stap om Lux Beauty Bar op te starten eigenlijk niet zo groot was, aangezien ik ervoor al had besloten om enkel te doen wat ik graag doe.
Natuurlijk was en is het soms nog enorm eng. Niet zo lang geleden had ik het weeral in mijn hoofd gehaald om misschien toch nog een andere deeltijdse job te zoeken, maar gelukkig heb ik een man aan m’n zijde die mee mijn grenzen helpt bewaken. Zelfs wanneer ik ze zelf dreig te overschrijden, fluit hij mij liefdevol terug. Daarvoor ben ik hem enorm dankbaar, ook al ben ik soms te koppig om dat om de moment zelf toe te geven. <3
Het is mijn doel om andere vrouwen te empoweren
Dankzij Lux Beauty Bar heb ik nu de mogelijkheid om op mijn eigen tempo te leven. Ik ben vrij om mijn agenda zelf in te vullen en om op tijd mijn rust te nemen zodat het doenbaar blijft en ik niet in een door pijn gedreven monster verander.
Wat de toekomst voor mij in petto heeft weet ik niet, maar ik hoop ooit een Lux Beauty Bar Academy in Marokko te kunnen oprichten. Ik wil (kansarme) vrouwen empoweren door ze de kennis en tools te geven die nodig zijn voor een carrière in de beauty sector.
Het klinkt enorm cheesy hé, maar ik geloof er oprecht in dat iedereen een doel heeft in dit leven. Ik voel dat het mijn doel is om andere vrouwen te empoweren door beauty. Ik wil mijn klanten empoweren door ze hun zelfzekerheid terug te geven of te vergroten. Tegelijkertijd hoop ik ooit vrouwen te kunnen empoweren mijn kennis en ervaringen als ondernemer in de beautysector te delen.
Het is oké!
Ik heb nog een lange weg te gaan, daar ben ik mij van bewust. De angst om terug in een Zwart Gat te vallen is er nog steeds, want heb nog zoveel doelen in dit aardse leven. En ondanks dat ik mijn leven heb omgegooid leef ik nog steeds, dag in, dag uit met pijn, maar zoals ik altijd zeg het is oké…
Untill next time,
XOXO
Sara